Таронта

Правінцыя Антарыё, Канада, лістапад 2012
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Таронта — найвялікшы, найбольш эканамічна важны, самы густанаселены, самы этнічна разнастайны і шмат яшчэ ў чым самы-самы горад у Канадзе.

Цэнтр мала чым вылучаецца са стройных шэрагаў сучасных даўнтаўнаў.

Такое ж царства шэрых тонаў і люстраных паверхняў.

Колькі не намагайся, шмат пра гэта не напішаш.

Народу на цэнтральных вуліцах вельмі шмат, як на Брадвэі або Галівудзкім бульвары (хоць, магчыма, гэта з-за параду).

Сымболь горада, самае высокае збудаваньне заходняга паўшар’я, і шостае па вышыні ў сьвеце, 553-мэтровая вышка Сі-Эн Таўэр. Астанкінская тэлевежа ніжэй.

На вежы разьмешчаныя дзьве назіральныя пляцоўкі на вышыні 346 і 445 мэтраў. На абедзьве зь іх можна падняцца.

Від зь ніжняй.

Від зь верхняй. Таронта разьмешчаны на беразе возера Антарыё, аднаго зь пяці паўночнаамерыканскіх Вялікіх азёр. У вельмі яснае надвор’е можна разгледзець супрацьлеглы бераг і туман надНіяґарскім вадаспадам, але ў гэты раз, нягледзячы на сонца, нічога не было відаць.

На ніжняй пляцоўцы ёсьць шкляная падлога. Стаяць на шкле зусім бясьпечна — адзін квадратны сантымэтар гэтага шкла таўшчынёй 6,4 см вытрымлівае да 42 кіляґрамаў вагі. Але чыста псыхаляґічна неяк няўтульна. Згадваецца экспэрымэнт, дзе немаўлятаў клалі на суцэльную паверхню, частка якой была шкляной, і яны баяліся паўзьці па празрыстай частцы.

На вежу можна замовіць адмысловую экскурсію, падчас якой вы ходзіце прама па краі, прышпіленыя страхоўкай. Я адразу ж загарэўся жаданьнем, але апынулася, што на ўсё гэта, разам з падрыхтоўкай, сыдзе дзьве з паловай гадзіны, і я не пасьпею паглядзець горад, таму давялося адмовіцца. Відавочны недахоп бліц-падарожжаў.

Калі насупраць вежы была пастаўлена галачка, аказалася, што цэнтральныя вуліцы перакрытыя — у горадзе праводзіўся штогадовы парад Санта-Кляўса, які ў Канадзе лічыцца пачаткам каляднага сэзону. Пра тое, што такі парад існуе, я ведаў (у нас яго неяк паказвалі па тэлебачаньні), але вось таго, што выпадкова на яго траплю, не чакаў. У парадзе могуць удзельнічаць усе, хто хоча — кампаніі, грамадзкія, рэліґійныя, спартыўныя і любыя іншыя арганізацыі — трэба толькі прыдумаць, як ісьці і дачакацца адабрэньня заяўкі.

Конныя паліцыянты (калі хто памятае, у канцы дзевяностых па ОРТ ішоў канадзкі сэрыял «Строга на поўдзень», пра прыгоды канадзкага канстэбля Фрэйзэра і яго глухога ваўка, якія працавалі у паліцыі Чыкаґа). Побач зь імі крочыць мужык зь цялежкай і саўком, каб удзельнікі параду, што ідуць сьледам, не наступілі ў гной.

«Ще не вмерли Канади ні слава, ні воля!»

Санта-Кляўса я не дачакаўся, а пайшоў гуляць далей. Недалёка ад вежы пад адкрытым небам знаходзіцца музэй чыгункі.

Тут атрымалася зблізку разгледзець паваротны круг, і нават патрымацца за яго рычагі. Гэта такая прылада, з дапамогай якога лякаматыў або ваґон можна разьвярнуць на 180 градусаў. Калісьці гэта было дзеючае дэпо, але цяпер яго зачынілі. Недалёка размешчаны чыгуначны вакзал.

Таксі.

Вельмі распаўсюджаны трамвай (рэйкі пракладзеныя ледзь не на кожнай вуліцы), ёсьць мэтро.

Форма паліцыі — цёмна-сіняя з чырвонымі лямпасамі і аколышам фуражкі, альбо шапкай-аблавушкай.

Закрадаецца думка, што ствараючы новую форму для расійскіх паліцыянтаў, Юдашкін чэрпаў тут натхненьне. Уверсе бачная асноўная мадэль сьветлафора ў Антарыё, з шырокімі жоўтымі палямі і вялікім чырвоным сыґналем.

Як і іх амэрыканскія калеґі, канадзкія пянты аддаюць перавагу аўтамабілю Форд Краўн Вікторыя Интерсэптар.

Хітрая трохсэкцыйная Таронцкая урна з пэдальлю.

Аўтобусныя прыпынкі пакрытыя шклом з усіх бакоў, каб пасажыраў не прадзьмухвала марознымі зімамі.

Расклад аўтобусаў.

Вуліцы прыбіраюцца брыгадамі пыласосаў.

Пераход з падсьветкай пешаходаў. Самизнаетекому напэўна б спадабалася.

Red light camera.

Пажарны кран.

Таронта — самы этнічна разнастайны горад сьвету, які абганяе ў гэтым пляне нават такія касмапалітычныя цэнтры, як Нью-Ёрк або Лос-Анджалес.

Асабліва шмат тут азіятаў — хоць па статыстыцы яны ня ў большасьці, але на вока здаецца, што яны колькасна дамінуюць. Кітайскі квартал:

Шмат зьмяшаных пар (як правіла, белы чувак з азіяцкай цёлкай).

Чаму менавіта гэтыя дзьве расы — зразумела (аднолькавы ўзровень адукацыі і даходаў). Але чаму ж менавіта белыя мужчыны і азіяцкія жанчыны? Адказ крыецца ў тым, што выхаваныя ў традыцыйных каштоўнасьцях азіяткі падабаюцца белым больш, чым эмансіпаваныя і пазбаўленыя ўсякіх маральных устояў белыя жанчыны. У той жа час азіяткам падабаюцца больш разьняволеныя белыя мужчыны, якія не здаюцца ім такімі сумнымі і зануднымі, як выхаваныя ў традыцыйных каштоўнасьцях азіяты, зацыкленыя на вучобе, працы, паслухмянстве бацькам і стварэньні сям’і. Белыя жанчыны ад гэтага, вядома, не пакутуюць — бо любая жанчына заўсёды запатрабаваная і знаходзіцца ў дынамічным дэфіцыце, нават у тым выпадку, калі мужчын колькасна менш. А вось азіяцкія мужчыны з-за гэтага часам ня могуць знайсьці сабе пару, і ад такога раскладу адчуваюць неслабы батхёрт, асабліва ўлічваючы, што ў іх азіятка, якая сустракаецца зь белым, выклікае прыкладна такія ж эмоцыі, як у белых — белая жанчына, якая сустракаецца з нэґрам.

У Канадзе вельмі лібэральна ставяцца да анашы. Хоць афіцыйна яна забароненая, улады глядзяць на яе ўжываньне скрозь пальцы. Нават калі нехта курыць яе прама на вуліцы, паліцыянт наўрад ці нешта зробіць, калі, вядома, той, хто ўжывае, ня будзе адкрыта нахабіцца. Менавіта таму характэрны пах на вуліцах канадзкіх гарадоў улоўліваецца па 5 або 6 разоў на дзень.

Крамы з сымболікай і ня думаюць маскіравацца.

Варта дадаць, што аўтар гэтага тэксту рэзка неґатыўна ставіцца ня толькі да курэньня канопляў, але і да курэньня тытуню, а таксама да любога іншага ўжываньня рэчываў, але не з-за турботы за грамадзкае здароўе, а таму што гэта асацыюецца ў яго з заганным ладам жыцьця, і стаўленьне гэта ґрунтуецца хутчэй на эмоцыях, чым на якіх-небудзь ляґічных довадах. Заганьнасць раздражняе аўтара галоўным чынам з-за пэрманэнтнага пачуцьця глыбокай фрустрацыі, у якой ён знаходзіцца з-за ўласнай хранічнай незаганнасьці.

Самым вялікім расчараваньнем стаў «Старбакс» — з 6 знойдзеных устаноў бясплатны вай-фай быў толькі ў адной.

Помнік грудному гадаваньню. Мяне выкормлівалі малочнымі сумесямі, таму пераваг гэтага я ня ведаю.

Калі ў Расіі гарады адрозьніваюцца цэнтрамі, і ўскраіны іх заўсёды аднолькавыя, то на захадзе ўсё наадварот — у цэнтрах аднолькавыя хмарачосы, а вось крыху далей ужо пачынаецца калярыт. Таронта раптам апынуўся вельмі прыемным.

Мастак.

Вуліца.

Тут я набрыў на вялікую рускую царкву (сабор сьвятой Тройцы). Зайшоў унутр, паставіў сьвечку.

Побач — бяроза расьце, пуні нейкія. Спыніўся Лексус, зь яго вылезьлі стыльна апранутая дама з раздражнёным выглядам, мужык сярэдняга ўзросту, і іх дробныя дзеці, усё з выразна славянскімі тварамі. Дама прынялася па-руску бэсьціць дзяцей.

Залатая восень.

Мяркуючы па ўсім, выкладваць сьмецьце ў пакетах тут забаронена, таму ўздоўж прыватных дамоў стаяць стройныя шэрагі плястыкавых сьмецьцевых кантэйнэраў.

Ровараў вельмі шмат, і для іх зроблена мноства стаянак самых разнастайных формаў (самая распаўсюджаная — у выглядзе літары «Ф»).

Таксафоны і паштовая скрынка.

Слупы аблепленыя дробнымі таблічкамі, як пні апенькамі.

У Таронта вельмі добра.