Захад ЗША 2. Плаціна Гувэра й пустыня Махавэ
Штаты Нэвада, Арызона, Каліфорнія, ЗША, верасень 2012
Google Мапы, Яндэкс.Мапы
Пра што я больш за ўсё шкадую ў гэтай паездцы, так гэта аб тым, што яна была занадта кароткай. Я б цалкам мог вылучыць на яе 3—4 дадатковых дні, і тады б часу хапіла на такія рэчы, як Ґранд-Каньён ў Арызоне і Карлсбадзкія пячоры ў Нью-Мэксіка, пра якія распавяла Оля. Хоць цяпер шкадаваць ўжо позна, на будучыню варта ведаць, што на такіх рэчах ня варта эканоміць час і грошы, бо менавіта ад такога застаюцца самыя яскравыя ўспаміны ў жыцьці.
Пры выезьдзе з Лас-Вэгаса раптам лінуў праліўны дождж. Нейкая мясцовая радыёстанцыя, якая паведамляе аб стане на дарогах, вяшчала пра наступствы гэтае небывалае зьявы — усюды аварыі й пробкі. Гэта добрая ілюстрацыя да таго, як быццам бы зусім ня страшнае, але нетыповае для мясцовасьці надвор’е (ападкаў тут выпадае ў 7 разоў менш, чым у Маскве) выклікае транспартны параліч.
Дамба Гувэра
Ад Лас-Вэгаса да плаціны Гувэра прыкладна 40—50 хвілін язды, але за гэты час ляндшафт пасьпявае цалкам памяняцца. Жоўтая пустынная раўніна зьмяняецца чырванаватымі каменнымі гарамі — тут пачынаюцца Амэрыканскія Кардыльеры.
Здалёк горы не здаюцца такімі ўжо вялікімі (у агульным яны такімі і не зьяўляюцца, бо тут толькі пачынаюцца), але нават тут іх памеры добра бачныя, калі іх можна з чымсьці параўнаць. На гэтай стаянцы мы спыніліся каб трохі прагуляцца па гары.
Кактус ў натуральным асяродзьдзі абітаньня (да гэтага я бачыў іх толькі ў кветкавых гаршчках).
Фатаграфуемся. Ілья.
Оля.
І ваш нефотагенічны аўтар, які за гэтую паездку выканаў плян па колькасьці фатаграфіяў сябе гадоў гэтак на 500 наперад.
Але працягнем пра плаціну. Дамба Гувэра знаходзіцца акурат на мяжы двух штатаў — Нэвады, дзе пачынаецца ціхаакіянскі гадзінны пояс...
...І Арызоны — штата, дзе разьмяшчаецца Гранд-Каньён, якога мы, нажаль, ня ўбачылі, бо ехаць туды 4 гадзіны. Мяжа двух штатаў ідзе па рацэ Каларада.
Пасьля перакрыцьця плацінай ракі ўтварылася штучнае возера Мід. Навогул ўзьвядзеньне гэтага будынка адыграла ключавую ролю ў развіцьці Лас-Вэгаса, якое было б немагчымым ня толькі без электраэнергіі ГЭС, але і без вадасховішча, якое забясьпечвае яго вадой.
Плаціна названая ў гонар амэрыканскага прэзідэнта Гербэрта Гувэра, які адыграў важную ролю ў яе зьяўленьні. Яе будаўніцтва перасьледвала шэраг мэтаў. Першаснай мэтай, вядома, было забеспячэньне рэгіёну электраэнэргіяй і вадой. Збудаваньне таксама мусіла зьнізіць ваганьні вады ў рацэ, якое выклікала частыя паводкі, што пагібельна адбіліся на фэрмэрстве, і пашырыць яго магчымасьці пры дапамозе мэліярацыі. Нарэшце, да 20 тысяч чалавек атрымалі працу — гэта былі трыццатыя гады XX стагодзьдзя, калі народ загінаўся ад галечы і беспрацоўя, выкліканых Вялікай дэпрэсіяй.
Як звычайна бывае, фатаграфія не перадае памеру гэтага будынка. Яе вышыня (221 м) адпавядае дому ў 80 паверхаў. Гэта самая высокая плаціна ў заходнім паўшар’і. Па яе верху пракладзена дарога, па якой можна праехаць на аўтамабілі. Паколькі рака падзяляе ня толькі два штата, але і два гадзінныя паясы, час на заходнім баку плаціны адрозьніваецца ад часу на ўсходнім на адну гадзіну.
Паводле фільму «Жыцьцё пасьля людзей», на які я ўжо спасылаўся ў апавяданьні пра Прыпяць, гэтая дамба настолькі трывалая, што захаваецца нават празь 10 000 гадоў пасьля зьнікненьня чалавецтва. Аднак, з-за пагрозы тэрарыстычнага акту праяжджаючыя па ёй аўтамабілі правяраюцца, а грузавікам праезд па ёй навогул зачынены.
Два здымкі вышэй былі зробленыя з аб’язнога маста праз каньён, які відаць на гэтым здымку з процілеглага боку станцыі.
Адна з многіх прычынаў, па якой у Амэрыцы лепш, чым у Расіі, гэта з-за таго, што там зь любога вядомага збудаваньня, будзь гэта плаціна або касмадром у Флярыдзе, робяць атракцыён — прыяжджай, глядзі, фатаграфуй. А паспрабуй у нас падысьці блізка да Саяна-Шушанскай ГЭС, ці, крый Божа, да Байкануру...
Фота на масьце.
Дарэчы, чырвоны колер гор надаюць зьмешчаныя ў пародах злучэньні жалеза, якія заўсёды маюць чырвонае або бурае адценьне (згадайце аксід жалеза, ці, прасьцей кажучы, іржу). Па гэтай жа прычыне падобнае адценьне маюць скалы на Марсе, а чалавечая кроў — чырвоны колер (такой яе робіць гемаглябін, які мае жалеза ў сваім складзе). Узровень вады ў возеры зьмяняецца, што заўважна па белым камянях, дзе жалеза вымываецца.
Да гэтага моманту ў Ільлі ўжо зьявіўся абавязак быць афіцыйным фатографам Олі :-)
Падаючы зь вялікай вышыні, вада круціць турбіны 13 асноўных генэратараў, якія вырабляюць электраэнергію (магутнасьць ГЭС складае больш за дьзве тысячы мэгават). На здымку — трансфарматарная падстанцыя недалёка ад плаціны.
Забраўшы ў Лас-Вэгасе рэчы, і разьвітаўшыся з прытуліўшым нас чуваком, мы рушылі на захад — у Каліфорнію.
Пустыня Махавэ
Трэба прызнаць, што тут быў вялікі недахоп у пльнаваньні з майго боку. У нашы пльны ўваходзіла наведваньне Даліны Сьмерці, аднак ехаць да яе трэба было ня гэтым шляхам. У выніку атрымалася, што завідна бы мы туды не дабраліся, і гэтую ідэю прыйшлося адкінуць. Тым ня менш, нам удалося паглядзець пустыню Махавэ.
Нажаль, умовы былі ня самымі ўдалымі. Ужо быў вечар, плюс да ўсяго нядаўна прайшоў той самы лас-вегаскі дождж, які ў пустыні бывае ледзь часьцей чым ніколі. Так што было даволі прахалодна, і ў маіх успамінах фізічныя адчуваньні ад гэтай пустыні мала адрозьніваюцца ад адчуваньняў на Белгародзкім пескар’еры. А вось мая сястра, якая таксама тут была, распавядала, што выйсьці на вуліцу з кандыцыянуемага аўтамабіля было проста нерэальна.
Пакуль не сьцямнела, народ пачаў узмоцнена запілоўваць лукі.
А цямнела даволі хутка. Закат ў пустыні — гэта мэгапрыгожа. Прама хочацца на працоўны стол гэтую ж хвіліну паставіць.
Я с фоцікам.
Гарадок Бэйкер. Наступны прыпынак — Лос-Анджалес.
