Адлер

Краснадарскі край, Расея, травень 2016
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Пра існаваньне гораду з такой назвай я даведаўся яшчэ ў дзяцінстве, бо празь Белгарад часта хадзілі цягнікі Адлер—Масква, і чамусьці лічылася, што на іх лепш ня езьдзіць. Пры гэтым я дрэнна ўяўляў, дзе ён знаходзіцца — ведаў толькі, што дзесьці на Каўказе. Насамрэч Адлер гэта горад-спадарожнік Сочы, які знаходзіцца ад яго прыкладна ў 20 кілямэтрах. Хоць назва «Адлер» гучыць гэтак жа, як нямецкае слова «Adler» (арол), яно зь ім ніяк не зьвязанае, і паходзіць ад старой турэцкай назвы гэтай мясцовасьці Artlar, што ў сваю чаргу ўзыходзіць да назвы абхазскага княскага роду Арэдба, які калісьці ёй валодаў.

Алімпійскі парк разьмешчаны ня ў Сочы, а менавіта ў Адлеры. Яшчэ тут знаходзіцца сочынскі аэрапорт і асноўны чыґуначны тэрмінал.

Большая частка ўсяе інфраструктуры была пабудаваная пры падрыхтоўцы да Алімпіяды.

Калі вы чытаеце Варламава, то напэўна памятаеце сэрыю пастоў пра Адлер, дзе ён назваў яго адным з найгоршых гарадоў Расеі. Чым жа гэты курорт заслужыў такія непахвальныя водгукі? Каб гэта зразумець, дастаткова крыху прагуляцца па турыстычным раёне.

Але спачатку давайце паглядзім, як Адлер выглядаў у савецкі час (фота з сайта PastVu, канец шасьцідзесятых гадоў). На гэтым здымку мы бачым у асноўным забудову нізкай шчыльнасьці, прасьцей кажучы, прыватны сэктар. Пасёлак вельмі зялёны і разгрупаваньня. Але вось наступаюць рынкавыя часы, і жыхары ўсьведамляюць, што жывуць на залатой турыстычнай жыле. Пасёлак пачынае ператварацца ў курортны горад. Але ўсё гэта адбываецца безь якога-небудзь цэнтралізаванага пляну і абмежаваньняў. Кожны будуе, што хоча, кіруючыся адным-адзіным крытэрам — максымізаваць прыбытак, які можна атрымаць ад здачы сваёй уласнасьці курортнікам.

Так узьнікае сучасны Адлер — горад бяз пляну, без найменшага намёку на архітэктурны ґуст, безь якога-небудзь клопату пра тое, што дзеецца за тваім плотам.

Як у любым расейскім пасёлку, усё адгароджана высачэзнымі глухімі платамі.

Тратуараў тут у большасьці выпадкаў няма навогул, хадзіць даводзіцца па вузкай праезнай частцы, застаўленай аўтамабілямі уздоўж глухіх платоў і сьценаў.

Архітэктура Адлера жудасная.

Уявіце, што глухменным дачнікам далі неабмежаваныя сродкі на будаўніцтва, і вы зразумееце, што тут можна ўбачыць. Адлер — апатэоз архітэктурнай безґустоўнасьці.

Такія балконы на дачных халупах глядзяцца прыкладна як эмблема ад «Ролс-Ройса» на «Аке». Але ў Адлеры іх любяць і лепяць ўсюды, дзе толькі можна. Яшчэ б — клясычны стыль! Раскоша!

Зрабіце мяне разбачыць гэта!

Калі будынак выглядае больш-менш прыстойна (напрыклад, быў пабудаваны ў савецкія часы), яго варта сапсаваць, трохі рэканструяваўшы і завешаўшы гаўнарэклямай.

Як і належыць вёсцы, газавыя трубы ў Адлеры праведзеныя звонку. Іх дапаўняюць бязладныя наґрувашчаньні дратоў. Больш за ўсё гэты горад нагадвае трушчобы Лацінскай Амэрыкі ці Паўднёва-ўсходняй Азіі.

Вылітае Чыльпансінґа.

Вялікія гатэльныя комплексы, якія ўдалося ўпіхнуць пасярод былога прыватнага сэктара, пабудаваныя ў налепшых традыцыях спальных раёнаў.

Правілы паркоўкі ў Адлеры вельмі простыя — убачыў незанятую прастору, кінуў машыну. Пешаходы хай як хочуць, так і выкручваюцца.

Б — быдла.

Калі ты ня хочаш, каб яе кідалі там, дзе прывык кідаць ты, можна проста захапіць месца. Ніхто нічога ня скажа.

Паркоўку захопліваюць усе.

Без падземных пераходаў таксама не абышлося. Цікава, працуе яшчэ? У Сочы даўно не працуе.

Аўтобусы ў асноўным тыпу «маршрутка».

Карацей, Адлер жудасны. А што жа з морам? Можа тут хоць бы пляжы добрыя? Таксама міма.

Па-свойму тут маляўніча, але толькі калі вы аматар пастапакаліптычнага жанру. Па ўсім пляжы раскіданыя нейкія разьбітыя бэтонныя блёкі. Можна адчуць сябе на руінах тэхнаґеннай цывілізацыі.

Усюды напаўразбураныя пірсы і ржавыя прычалы.

Прыгожы выгляд! Маё эстэтычнае пачуцьцё казуальнага сталкера задаволенае.

Удалечыні віднеецца Сочы.

Адразу за пляжам пачынаецца набярэжная. Прагуляйцеся па вузенькай дарожцы ўздоўж атракцыёнаў і сувэнірных крамаў, адначасна атрымліваючы асалоду ад папсы дзевяностых, што даносіцца з кафэ.

Від на мора часта зусім закрыты.

15D, 17D, што гэта навогул? Я нават звычайны тэсэракт не магу ў галаве візуалізаваць, а тут ажно 17 вымярэньняў! Адлер пакарае гіперпрастору.

За межамі турыстычнага раёну Адлер ўяўляе сабой звычайны раён са шматпавярхоўкамі.

Да ягонага гонару магу сказаць, што двары тут ня толькі добраўпарадкаваны, але яшчэ і агароджаныя ад аўтабыдла.

Вой, не, прабачце, гэта нейкі няправільны двор быў.

«Я ТУТ ЗАЎСЁДЫ ПАРКУЮСЯ!» — кажа прадстаўнік аўтабыдла, і агароджвае сабе частку агульнага двара.

Памыйніца.

Пад’езды па расейскай традыцыі ўмацаваныя глухімі жалезнымі дзьвярыма, якія, ужо па сочынскай традыцыі, абсталяваныя кратамі, як у КПЗ.

Стары двор.

Нелегальны рынак прама пасярод вуліцы.

Адзінай больш-менш прыстойнай часткай Адлера зьяўляецца гарадзкі цэнтр.

Але не з-за архітэктуры, вядома, добрай архітэктуры тут ня можа быць па вызначэньні. Але тут, прынамсі, ёсьць тратуары і дрэвы.

Парк уздоўж набярэжнай ракі Мзымта.

Нейкі вайсковы аб’ект у самым цэнтры.

На кожным кроку стэнды прадаўцоў экскурсіяў.

Таксафоны.

Паштовыя скрыні. Прывітаньне, Коўня.

Ой, дарэчы! Раскрылася адна старая загадка. Гэты скрыню я ўпершыню сустрэў у Чынквэ-Тэрэ, а затым у Вэнэцыі, і прывёў як сымбаль італійскай прыгажосьці, але потым стаў сустракаць усюды запар як у Эўропе, так і ў Расеі (прыклады: Серпухаў, Люксэмбурґ, Волагда). Як высьветлілася, ніякая гэта не італійскай прыгажосьць, а звычайны масавы выраб, які ў велізарных колькасьцях штампуе кітайская фірма «Shanghai Hengwen Metal Mfg Co Ltd». У жыцьці ўсё значна прасьцей і празаічней, чым можа здацца на першы погляд.

А вось так тут называюцца вуліцы.

За Мзымтай пачынаюцца тэрыторыі, забудаваныя ў рамках падрыхтоўкі да алімпіяды. Пра іх я распавяду наступнага разу.

Каб вашае адчуваньне ад Адлера не было зусім дрэнным, трымайце коціка. Больш нічога добрага тут няма.