Эўропа 2014, ч. 5. Дзюсэльдорф
Паўночны Рэйн-Вэстфалія, Нямеччына, жнівень 2014
Google Мапы, Яндэкс.Мапы
Горад разьмешчаны ў самай заходняй частцы Нямеччыны. Дзюсэльдорф — распаўсюджаная на рацэ Рэйн сталіца федэральнай зямлі Паўночны Рэйн-Вэстфалія і адзін з гарадоў Рэйна-Рурскага рэґіёну — буйной і эканамічна разьвітай гарадзкой аґлямэрацыі з насельніцтвам больш за 10 мільёнаў чалавек, якая складаецца зь некалькіх фактычна зрослых паміж сабой гарадоў — Дзюсэльдорфа, Кёльна, Эсэна, Дортмунда, Бона (што калісьці быў сталіцай Заходняй Нямеччыны), і іншых. Панарама з Обэркасэльскага маста (можна пракруціць):
Як і ў Канадзе, ва ўсіх нямецкіх гарадоў ёсьць ляґатыпы. У Дзюсэльдорфа ляґатып у выглядзе смайліка, які ўдала абгульвае літару «D» і умляут ў назьве (Düsseldorf).
У Нямеччыне гістарычнае аблічча гарадоў у асноўным не захавалася. У Італіі або Францыі цэнтар старога горада, калі зь яго прыбраць сьветлафоры, дарожныя знакі і паркаматы, будзе выглядаць дакладна таксама, як трыста гадоў таму. Але ня тут — нават у гістарычным цэнтры старадаўнія будынкі будуць суседнічаць з новабудоўлямі.
Але гэта — вынік вайны. Моцныя бамбардзіроўкі саюзьнікаў зьнішчылі велічэнзую частку гістарычнай спадчыны краіны. Менавіта таму Нямеччына сёньня выглядае вельмі сучана (амаль як Паўночная Амэрыка) — ґотыка і класыцызм гістарычных гарадоў засталіся толькі кропкава.
Адрозненьне ад нашай краіны заключаецца ў тым, што ў Расіі на месцы зьнесеных (не страчаных у вайне, а менавіта зьнесеных пад шумок) помнікаў архітэктуры звычайна будуюць абсалютную безґустоўшчыну, якую хочацца хутка, рашуча ўзяць і разбурыць экскаватарам. Тут сучасныя будынкі гарманічна ўпісваюцца ў аблічча горада.
Старая вуліца.
Сучасная вуліца ў 5 хвілінах ад старой.
Стаянка для ровараў абараняе іх ад дажджу.
Роварная інфраструктура вельмі добрая, хоць і не дацягвае да нідэрляндскай.
Паштовыя скрыні.
Немцы любяць айчынны аўтапрам. Абсалютная большасьць аўтамабіляў — нямецкіх марак. У гэтым яны адрозьніваюцца ад амэрыканцаў, якія аддаюць перавагу японскім машынам, і рускіх, якія аддаюць перавагу чаму заўгодна, абы не расійскаму. На другім месцы па папулярнасьці францускія аўтамабілі, японскіх і амэрыканскіх амаль няма.
Таблічкі, якія інфармуюць камунальных работнікаў аб заляганьні гарадзкіх камунікацый (гідранты, вады, ґазу), зроблены па тым жа прынцыпе, што і ў нас, але вельмі пэдантычна, прыгожа і акуратна. Адлегласьці да люкаў пазначаныя да дзесятай долі мэтра, а лічбы не малююцца фарбай, а ўкладваюцца ў гатовыя адтуліны (чымсьці нагадала, як у даўніну набіралі друкаваныя формы). Прыгажосьць.
У Нямеччыне дарожныя знакі, якія ў цяперашні час ня дзейнічаюць, заляпляюць двума аранджавымі стужкамі крыж-накрыж (у тым ліку і на аўтастрадах).
Трамваі разнастайныя.
Пешаходаў папярэджваюць аб трамвайных шляхах.
У пешаходных сьветлафораў ёсьць сярэдняя сэкцыя (як у Рыме), якая паказвае аранджавы прастакутнік.
Там, дзе пераход адначасова і для веласіпеднай дарожкі, чалавечак стаіць на ровары.
.
Падчас работ пры адключаным сьветлафоры вешаюць часовую адналямпавую сэкцыю, якая міргае аранджавым.
Знак клапатліва тлумачыць, чаму нельга паркавацца, і папярэджвае, што будзе з тымі, хто ўсё-ткі асьмеліцца.
Продак супрацьпажарнай сыґналізацыі, слупок пажарнага тэлеґрафа Зымэнса (Siemens) (канец 19 стагодзьдзя). Пры пажары трэба было націснуць кнопку, якая перадавала сыґнал на цэнтральную станцыю. Усярэдзіне быў усталяваны дыск, па куце павароту якога апэратар мог даведацца, зь якога пункту горада зыходзіць званок (мэханізм набору нумару на дыскавых тэлефонах працуе па падобным прынцыпе).
Таксафон забясьпечаны экранам і камэрай.
Люк.
Любыя вулічныя работы з усіх бакоў агароджваюцца плястмасавым плотам.
Калі вуліцу яшчэ нельга закопваць, кладуць часовыя мэталічныя лісты, каб не перашкаджаць транспарту.
Падчас нашага праезду ўсе цэнтральныя вуліцы былі на рэканструкцыі.
Прама на вуліцах стаяць аўтаматы па продажы цыґарэт — для пакупкі трэба пацьвердзіць паўналецьце, прасканаваўшы эўрапасьведчаннье або правы.
Нямеччына — адна з найбольш палячых у заходняй Эўропе краін, прычым узровень курцоў аднолькавы сярод мужчын і жанчын. Пэўную ролю ў гэтым адыграла наступная акалічнасьць. У свой час Гітлер быў заўзятым праціўнікам курэньня і лічыў яго за дэкадэнцтва, таму Трэці Рэйх стаў першай у сьвеце дзяржавай, якая актыўна зь ім змагалася. Нямецкія навукоўцы былі першымі, хто пачаў вывучаць нэґатыўныя наступствы тытуню на здароўе, першымі даказалі, што курэньне выклікае рак лёгкіх і павышае рызыку інфаркту, а таксама спрыяе нараджэньню хворых дзяцей. Гэта рэзка супярэчыла канцэпцыі расавай гіґіены, з прычыны чаго ўсе 13 гадоў улады нацыстаў дзяржава актыўна змагалася з курэньнем (зразумела, толькі сярод «арыйцаў»), а пасьля паразы Нямеччыны аб антытытунёвых мерах стараліся доўга ня згадваць, асацыюючы іх з гітлерызмам. Сур’ёзная антытытунёвая кампанія аднавілася толькі напачатку 21 стагодзьдзя, але зь пераменным посьпехам — напрыклад, забароны на курэньне ў барах апынуліся неэфэктыўнымі з-за нежаданьня іх выконваць, нягледзячы на тое, што ў астатніх рэчах немцы праяўляюць неверагодную законапаслухмянасьць (на пустой аднапалоснай вуліцы нямецкі пешаход будзе цярпліва стаяць на чырвонае сьвятло).
Побач з кантэйнэрамі для раздзельнага збору сьмецьця таксама стаяць скрыні для старой вопраткі (зьлева). Выкінутае адзеньне потым раздаюць маламаёмасным.
Тыповая камплектацыя прыпыначнага слупа.
Паркамат.
Расфарбаваны помнік. У сувязі з гэтым успомнілася, што ў старажытнай Ґрэцыі ўсё статуі таксама фарбавалі, каб яны былі падобныя на жывых (а мы іх прывыклі бачыць белымі). Ой, а вы, дарэчы, заўважылі, што фіґура, якая вельмі нагадвае жывога чалавека, у нас выклікае эфэкт нечай прысутнасьці? Гульня з нашай псыхалёґіяй, што падманвае ўспрыманьне. Прашу прабачэньня, адцягнуўся.
Прыгожа.
Вулічныя прыбіральні ў Нямеччыне платныя, гэтая, здаецца, была 35 цэнтаў. Пасьля выкарыстаньня туалет аўтаматычна дэзынфікуецца.
Гістарычная гарадзкая плошча.
У Нямеччыне таксама вельмі шмат іміґрантаў (у асноўным, туркаў, але сустракаюцца арабы і афрыканцы), але толькі ў заходняй частцы, а ў былой ГДР іх амаль няма.
Пад набярэжнай Рэйна знаходзіцца тунэль. Раней дарога ішла ўздоўж ракі, але потым яе прыбралі пад зямлю, а месца ля ракі аддалі пешаходам.
* * *
Назва горада перакладаецца як «вёска на Дзюсэле» (Дзюсэль — маленькая рака, прыток Рэйна). Першая згадка адносіцца да 12 стагодзьдзя.
Und reich.
Надвор’е усё не паляпшалася.
* * *
У Нямеччыне таксама вельмі шмат ветракоў. Лопасьці для лепшай бачнасьці фарбуюцца ў чырвоную палоску.
Нямецкі сельскі краявід.
У Нямеччыну мы яшчэ вернемся, а пакуль накіроўваемся ў Люксэмбурґ.