Красная Паляна
Краснадарскі край, Расея, травень 2016
Google Мапы, Яндэкс.Мапы
На галоўны гарналыжны курорт Расеі з Сочы хутчэй за ўсё даехаць на электрычцы (каля паўтары гадзін), але каштуе гэта прыстойна —
Памылка на сайце: немагчыма паказаць сьпіс валютаў, бо функцыя функция currencies() ня вызначаная. Крыварукі аўтар выпадкова зацёр патрэбны файл. Бэкапы, гіт - не, ня чулі :(
. Пасьля Адлера электрычка ідзе практычна пустая — па заканчэньні Алімпіяды гэтая ветка з-за малога пасажырапатоку выявілася нерэнтабэльнай. Большая частка электрычак была скасаваная, але нават нягледзячы на гэта яны працягваюць хадзіць у страту, таму ёсьць магчымасьць, што маршрут будзе зачынены назусім.Спачатку электрычка ідзе ўздоўж берага.
Увесь бераг заняты нейкімі пірсамі, прычаламі і іншымі канструкцыямі, у большасьці выпадкаў усё ў занядбаным, напаўразбураным стане.
Караблі.
Наперадзе віднеецца Адлер.
Выгрузіўшы асноўную частку пасажыраў у Адлеры, электрычка накіроўваецца на поўнач. Віды з акна вельмі прыгожыя, як заўсёды бывае ў гарах. Будаўніцтва 48-кілямэтровай чыґуначнай веткі да Чырвонае Паляны абышлося ў
Памылка на сайце: немагчыма паказаць сьпіс валютаў, бо функцыя функция currencies() ня вызначаная. Крыварукі аўтар выпадкова зацёр патрэбны файл. Бэкапы, гіт - не, ня чулі :(
. Для параўнаньня, будаўніцтва аналягічнай па складанасьці дарогі ў ЗША ў пераліку на кілямэтр шляху, і з улікам значна даражэйшай працоўнай сілы выйшла ў 15 (!) разоў таньней. Падрады на гэтае будаўніцтва атрымалі Ул. Якунін, А. Ратэнберг і Г. Цімчанка, па дзіўным супадзеньні, усе як адзін зьяўляюцца старымі сябрамі Пуціна.
Паралельна ветцы ідзе аўтамабільная дарога, таксама пракладзеная да алімпіяды (папярэдняя дарога ішла праз горы і была небясьпечнай і вузкай). Сёньня на кожнай разьвілцы стаіць паліцыя — на адным з курортаў праходзіць нейкая ўрадавая сустрэча.
Адзін з алімпійскіх аб’ектаў — комплекс для скачкоў з трампліну.
Тыя, хто тут ня быў, часта блытаюцца ў назвах. Што такое Роза Хутар? Чым ён адрозьніваецца ад Красная Паляны? Гэта адно і тое ж ці розныя рэчы? Насамрэч Красная Паляна гэта проста сяло, якое зьяўляецца цэнтрам акругі, але ніякага дачыненьня да горналыжных курортаў ня мае, хоць ягоная назва і ўжываецца ў якасьці агульнай. Роза Хутар, Горкі Горад — гэта ўсё назвы розных гарналыжных курортаў. Курорты адміністрацыйна разьмешчаныя на тэрыторыі сяла Эстасадок.
Праз Красную Паляну ідзе аўтамабільная дарога. У вёсцы знаходзіцца невялікі геліпорт, куды садзяцца верталёты важных людзей. У халодную пару году жыхары здаюць жыльлё гарналыжнікам, што крыху таньней, чым на тэрыторыі курортаў. Многія дамы ператварыліся ў гатэлі.
Побач знаходзіцца пасёлак з часовымі фургонамі будаўнікоў.
Сялу пашанцавала — яго добра добраўпарадкавалі, зрабілі пліткавыя тратуары і новыя дарогі, хоць высокія глухія платы ўсё адно выдаюць Расею.
Электрычка прыбывае на тупіковую станцыю Роза Хутар, якая выгібам нагадвае адлераўскі вакзал. На станцыі амаль нікога няма.
У Сочы выкарыстоўваюцца электрацягнікі тыпу ЭС1 вытворчасьці Siemens (Нямеччына), альбо іх расейскія ліцэнзійныя копіі ЭС2.
Вакол усё забудаванае рознымі гасьцінічнымі і турыстычнымі комплексамі.
Хоць з Эўропай Красную Паляну ўсё роўна не пераблытаць.
Найбольшы курорт — Горкі Горад. Падчас гульняў ён выконваў ролю мэдыяцэнтра для журналістаў.
Трэба аддаць належнае, архітэктура і пляніроўка гэтага раёна вельмі нядрэнныя, хоць, па водгуках, якасьць будаўніцтва прымушае жадаць лепшага.
Ёсьць некалькі пешаходных прагулачных вуліц.
Тэрыторыі яшчэ цалкам не забудаваныя, шмат дзе вядуцца нейкія работы і стаіць будаўнічая тэхніка. Але ў адрозьненьне ад прыбярэжнага сектару, тутэйшыя аб’екты цалкам запатрабаваныя. Цяпер людзей ня вельмі шмат, бо гарналыжны сэзон ужо скончаны.
Мястэчкі зьвязаныя дарогай і тратуарамі, на якіх ужо прасядае плітка.
Галоўная вуліца ў раёне «Гораду» называецца Эстонская, што адлюстроўвае гісторыю селішча Эстасадок.
Сяло, якое раней насіла назву Эстонка, было заснаванае эстонцамі — некалькімі дзесяткамі сялянскіх сем’яў, якія перасяліліся сюды ў 1886 годзе ў пошуках лепшай долі. Эстонцы займаліся пераважна сельскай гаспадаркай, у савецкі час быў сфармаваны пасьпяховы калгас Edasi (эст. «Наперад»). Сюды любіў ездзіць на адпачынак пісьменьнік Антон Тамсаарэ. Але паступова мясцовыя эстонцы сталі ўсё больш асымілявацца і губляць сувязь са сваёй культурай і мовай. Пасьля распаду СССР многія зьехалі на гістарычную радзіму. Падчас перапісу 2010 годц толькі 43 мясцовыя жыхары адзначылі прыналежнасьць да эстонскай нацыянальнасьці.
Прыватны сэктар Эстасадка.
Яшчэ адзін вялікі курорт належыць «Газпрому». Сёньня там нейкае афіцыйнае мерапрыемства, бліжэй чым на некалькі сотняў мэтраў ахова не пускае.
У самым канцы, па берагах Мзымты знаходзіцца курорт Роза Хутар. Ён лічыцца найпрэстыжнейшым і найдаражэйшым, алімпійскія спаборніцтвы праводзіліся менавіта тут. Тут таксама знаходзіцца найвышэйшая вяршыня, на якую пракладзеная канатная дарога для лыжнікаў.
Назва «Роза Хутар» паходзіць не ад назвы кветкі (рас. роза — ружа) і не ад жаночага імя, а ад эстонскага прозьвішча Roosa, носьбітам якога калісьці належаў хутар (хутарам называецца адасобленае, разьмешчанае удалечыні ад асноўнай вёскі малое паселішча, якое складаецца з 1—2 гаспадарак).
Будынкі Роза Даліны стаяць па берагах ракі Мзымта, што выглядае маляўніча.
Гарадзкое асяродзьдзе прыемнае.
Архітэктура нядрэнная.
Алея славы расейскага спорту, зробленая паводле падабенства Галівудзкага бульвару.
У самым канцы разьмешчаны «Этнапарк „Мая Расея“». Уваход каштуе
Памылка на сайце: немагчыма паказаць сьпіс валютаў, бо функцыя функция currencies() ня вызначаная. Крыварукі аўтар выпадкова зацёр патрэбны файл. Бэкапы, гіт - не, ня чулі :(
, калі ў вас ня вельмі шмат часу, не рэкамендую марнаваць яго на гэтае месца, паколькі гэта даволі нудны лубок для замежнікаў.
Унутры знаходзяцца розныя пабудовы, якія спрабуюць рэпрадуктаваць традыцыйную архітэктуру розных рэгіёнаў Расеі. Нешта накшталт парку атракцыёнаў, што да рэальнай Расеі мае мала дачыненьня.
Па парку ходзяць аніматары, пераапранутыя ў псэўданародныя касьцюмы.
Здавалася, там будуць хаця б нейкія музеі, але там толькі крамы зь вельмі дарагімі сувэнірамі (матрошкі-іконы-лапці-гаршкі) і ня менш дарагія рэстараны.
Можна, праўда, запісацца на які-небудзь воркшоп народных рамёстваў.
Скульптура белага мядзьведзя.
Канатная дарога ў Роза Хутары працуе ў любы час года, таму ўлетку можна падняцца на аглядную экскурсію. Нажаль, сёньняшняе надвор’е агляду не абяцала.
Квіток наверх каштуе
Памылка на сайце: немагчыма паказаць сьпіс валютаў, бо функцыя функция currencies() ня вызначаная. Крыварукі аўтар выпадкова зацёр патрэбны файл. Бэкапы, гіт - не, ня чулі :(
. Уздым ажыцьцяўляецца ў закрытых кабінках.
Парк «Мая Расея» зьверху.
Горкі Горад.
На вышыні 1170 мэтраў знаходзіцца горная алімпійская вёска Роза Плато. Тут падчас гульняў жылі спартоўцы горных відаў спорту, цяпер гэта ўсё гатэлі.
Або шале.
Дзе-нідзе ляжыць сьнег, хоць ля мора ўжо 25 градусаў.
Яшчэ вышэй сьнег пакрывае амаль усю паверхню гор. Можна было б катацца яшчэ.
Адкрываюцца вельмі прыгожыя віды, але нажаль, амаль усё закрыта аблокамі.
Самая верхняя частка схаваная ў густым тумане.
Бачнасьць практычна нулявая, таму атрымаць асалоду ад краявідаў на гэты раз ня выйдзе.
Роза Пік знаходзіцца на вышыні 2320 мэтраў над узроўнем мора. Гэта найвышэйшы пункт, куды можна дабрацца на пад’ёмніку.
Спроба сфатаґрафаваць Роза Даліну зьверху на спуску аказваецца няўдалай — астылая наверсе оптыка запацела знутры.
Назад вяртаюся на звычайным аўтобусе. Аўтобусы ходзяць вельмі часта і каштуюць усяго
Памылка на сайце: немагчыма паказаць сьпіс валютаў, бо функцыя функция currencies() ня вызначаная. Крыварукі аўтар выпадкова зацёр патрэбны файл. Бэкапы, гіт - не, ня чулі :(
, амаль у 6 разоў таньней за электрычкі.