Капэнгаґен. Дэталі.

Говэдстадэн (Сталічны рэґіён), Данія, лістапад 2015
Google Мапы, Яндэкс.Мапы

Данія абсалютна цудоўная. У маім сьпісе самых лепшых краін яна пакуль што заняла першае месца, пацясьніўшы нават Нідэрлянды. Тут неверагодна прыгожа і зручна. Данія гэта цудоўная інфраструктура, добрая архітэктура, максімальна дружалюбнае да чалавека гарадзкое асяродзьдзе, перамога ровара, чысьціня і добразычлівыя людзі. Адзіны недахоп Даніі — гэта адна з самых дарагіх краін сьвету, таму нават калі вы вельмі непатрабавальны турыст, зэканоміць у вас не атрымаецца.

У Капэнгаґен я прыляцеў праз два месяцы пасьля паездкі ў Нямеччыну. На двары стаяў лістапад, па-свойму добры час для падарожжаў — ужо халаднавата, але пакуль што не па-зімоваму, на вуліцах амаль няма турыстаў, але ўсюды ўжо пануе настрой надыходзячых сьвятаў. Звычайна я бяру напракат аўтамабіль і катаюся па краіне, але тут вырашыў пасядзець у адным месцы, толькі пару разоў выбраўшыся ў суседнія гарады. Паколькі я правёў у Капэнгаґене некалькі дзён, фотаздымкаў атрымалася шмат, і я вырашыў напісаць некалькі апавяданьняў.

Спыніўся я на караблі, пабудаваным ў 1935 году нарвежскім ґалеасе пад назвай «Hawila», уладальнікі якога здавалі яго праз Эйрбіэнбі, каб сабраць грошай на рэстаўрацыю. Варыянт быў ідэальным — 15 хвілін пешшу ад аэрапорта, 10 хвілін пешшу да мэтро, ​​і ўсяго 35 эўра за дзень, што для Капэнгаґена вельмі танна.

* * *

Асноўны сродак перамяшчэньня па Капэнгаґену — ровар.

Веларух настолькі інтэнсыўны, што часам нават утвараюцца заторы.

Па ўсім горадзе можна ўбачыць мноства вялікіх роварных стаянак.

Асабліва вялікія яны каля мэтро.

Калі роварныя дарожкі перасякаюцца з праезнай часткай, іх фарбуюць сінім колерам.

Гарадзкое асяродзьдзе распрацаванае з такім улікам, каб у раварыста не ўзьнікала ніякіх нязручнасьцяў. На лесьвіцах прадугледжаныя спэцыяльныя пандусы.

Калі раварыст на дарожцы сутыкнецца зь пешаходам, вінаваты будзе пешаход. Трэба адзначыць, што іх шляхі з тратуарамі падзеленыя вельмі добра (бардзюрамі або перападам ўзроўню), апынуцца там па няўважлівасьці складана. Памятаю, што ў Нідэрландах роварадарожкі часта йшлі на адным узроўні з тратуарам, з-за чаго там у мяне некалькі разоў выходзіла выпадкова апынуцца на шляху раварыстаў.

Часта сустракаюцца спэцыяльныя мадэлі ровараў, напрыклад, зь дзіцячай кабінай.

Як і ва многіх сучасных гарадах, ровары можна ўзяць напракат. Ровары забясьпечаныя сэнсарным экранам з навіґацыяй.

У Эўропе можна прасачыць выразную асацыяцыю — чым лепш краіна, тым больш у ёй раварыстаў. Масавая раварызацыя вырашае адразу дзьве праблемы — па-першае, разгружае дарогі і транспарт і памяншае забруджваньне паветра, па-другое, заахвочвае грамадзян весьці здаровы лад жыцьця. Роварныя краіны Эўропы (дзяржавы Скандынавіі, Нідэрлянды, і г. д.) па сумяшчальніцтве маюць самы нізкі працэнт людзей, якія пакутуюць атлусьценьнем. Усе датчане, як і швэды або нідэрляндцы, вельмі стройныя і падцягнутыя. Калі самым зручным спосабам дабрацца да працы зьяўляецца 30-хвілінная паездка на ровары, у вас проста няма варыянтаў, акрамя як штодня сумяшчаць карыснае з неабходным. Але для гэтага неабходна адпаведная інфраструктура, якая робіць роварапаездкі па горадзе зручнымі і бясьпечнымі. Калі гэтага няма, ніхто езьдзіць ня будзе. У ЗША, напрыклад, уся інфраструктура завязаная на асабістыя аўтамабілі, таму на роварах ніхто ня езьдзіць, і атлусьценьне зьяўляецца нацыянальным бедзтвам. Дарэчы, Расея ў гэтым пляне старанна ідзе па амэрыканскім шляху, наступаючы на ​​тыя ж граблі, якія амэрыканцы зараз спрабуюць прыбраць.

Падобнае становішча спраў адлюстроўваецца ў гарадзкіх сьветлафорах, у якіх ёсьць спэцыяльныя роварасэкцыі.

Сярод сьветлафораў часам сустракаюцца сапраўдныя творы мастацтва.

Піктаграмы, калі яны ёсьць, стандартна-эўрапейскія.

Распаўсюджаная асаблівасьць — сьветлафор, павешаны на нацягнутых тросе на сярэдзіне скрыжавання.

Аналяґічным чынам уладкаваная сыстэма вулічнага асьвятленьня. Ліхтары падвешаныя над вуліцамі на дратах (як у Брэмэрхафэне і Гановэры).

Бывае нават па некалькі.

Асобна падсьвятляюцца пешаходныя пераходы (такое ўжо сустракалася ў Люксэмбурґу, Таронта і некаторых невялікіх гарадах Нямеччыны).

Звычайныя ліхтары сустракаюцца рэдка, хутчэй як помнікі мастацтва.

Яшчэ ўзоры разьметкі.

«Саступіце дарогу» часта пазначаецца толькі разьметкай.

Нават вельмі шырокія вуліцы абсталяваны сьветлафорамі, з абавязковымі астраўкамі бясьпекі. Падземных пераходаў у заходняй Эўропе няма — іх выдумалі камуністы, каб мучыць народ.

Зрэшты, адзін раз у парадку выключэньня падземны пераход сустрэўся. Ён вёў у Каралеўскі парк, які быў акружаны гістарычным плотам, каля якога на тым баку не было тратуара, а толькі роварадарожка.

З грамадзкага транспарту раней былі толькі чырвона-жоўтыя аўтобусы.

Прыпынкі.

Нядаўна таксама адкрылі мэтро, ​​але пакуль у ім гатовыя толькі 2 лініі. Капэнгаґенскі мэтрапалітэн, пра які я напішу асобна — наймаладзейшы ў Эўропе, і пакуль толькі будуецца. З-за гэтага будаўніцтва падчас майго прыезду была закрытая большасьць гарадзкіх плошчаў.

Вуліца ўся перакрытая і перакапаная, што парушае роварамаршруты. Што яны зрабілі? Праклалі часовую асфальтавага дарожку, клапатліва падаслалі пад яе палатно, каб брук ня заляпіць. А то ж калі проста перакрыць, людзям, страшна сказаць, будзе нязручна!

Часткай сеткі грамадзкага транспарту можна лічыць сыстэму каршэрынґу, прадстаўленую тут 400 электрычнымі аўтамабілямі BMW i3 кампаніі DriveNow. Сутнасьць ідэі ў тым, каб вы плаціце нейкую невялікую месячную плату, атрымліваючы наўзамен магчымасьць па неабходнасьці карыстацца аўтамабілямі на нерэґулярнай аснове. У горадзе ўтрымліваць свой аўтамабіль вельмі дорага, нязручна і ня вельмі патрэбна (бо можна езьдзіць на ровары або аўтобусе), а калі вам усё ж трэба кудысьці зьезьдзіць, можна ненадоўга ўзяць яго на адной са стаянак каршэрынґавай кампаніі.

Для электрамабіляў абсталяваныя спэцыяльныя зарадныя стаянкі.

Паштовыя скрыні пэўнай формы заўсёды выфарбаваныя ў чырвоны колер і, як правіла, вешаюцца па 2 штукі.

У Даніі распаўсюджаныя зьнешнія гідранты. Вонкавы пажарны кран — неад’емная частка гарадзкога краявіду Паўночнай Амэрыкі, але ў Эўропе гэта рэдкасьць, сустракаемая ў парадку выключэньня. Але тут яны, раптам, апынуліся нормай. Формы гідрантаў зьлёгку адрозьніваюцца (хоць агульны стыль аднолькавы), а выфарбаваныя яны заўсёды ў чырвона-серабрысты колер.

На папярэднім сэце здымкаў можна зьвярнуць увагу яшчэ на адну рэч (прабыўшы некалькі дзён у Даніі, не заўважыць яе проста не магчыма) — на дызайн тратуараў. Дацкі тратуар заўсёды выкладваецца двума (часам трыма) радамі прадаўгаватых пліт.

Электронны знак.

Дацкая мова належыць да ґерманскае ґрупы, таму, калі вы ведаеце нямецкую, то зможаце часам разумець сэнс некаторых таблiчак. Ёсьць падазрэньне, што «Adgang med hund forbudt» значыць ані што іншае, як «Zugang mit Hund verboten» (малюнак як бы пацьвярджае здагадку).

Тэкст часта дублююць на анґельскай, часам таксама на нямецкай. А на швэдзкай ня дублююць, бо дацкая і швэдзкая настолькі роднасныя, што швэдам і так усё зразумела.

Таксафонная будка. Вялікая рэдкасьць, таксафонаў тут амаль няма.

Гарадзкія сьметніцы. У іх ёсьць уласны фірмовы стыль. Паглядзеўшы на іх, мы бачым фразу «REN KBH» — «Чысты Капэнгаґен». Калі падысьці бліжэй, то чытаецца частка фразы, набраная больш дробным шрыфтам: «REN kærlighed til KBH», што перакладаецца як «ЧЫСТАЯ любоў да КАПЭНГАҐЕНА».

Сьмецьцявоз.

Таксі.

Паліцыянтаў за ўвесь час я ўбачыў толькі 2 разы. Першы раз яны здымаліся для тэлебачаньня.

Другі — калі паліцыянт ішоў па вуліцы разам з ваенным аркестрам. А так іх на вуліцах не відаць навогул — узровень злачыннасьці вельмі нізкі, неабходнасьці пастаянна патруляваць вуліцы няма.

На перадвыбарчай аґітацыі права-цэнтрысцкая лібэральная партыя Вэнстрэ абяцае зрабіць паліцыю мацнейшай.

Хутка Раство, таму па горадзе адкрытыя ёлачныя базары, а на будынках вісяць ґірлянды.

Экаляґічная арт-інсталяцыя на тэму.

Усюды ґірлянды, кірмашы, настрой у людзей перадсьвяточны.

Люблю атмасфэру перадкаляднай Эўропы.